Soldan sağa ayaktakiler:
Cihadiye Hanım(annemin amcasının kızı) , Zeki Aslan, Veciye Aslan ve Gülsen Karacula(annemin teyzeleri) , Zehra Ergin (anneannem) , Turgut Ergin (büyükdedem) , Ayhan Erkin (dayım).
Soldan sağa oturanlar:
Duru Erdal (teyzem) , Nesibe Güney (büyük anneannem) , Sema Kanmaz (annem) , Arife ve İbrahim Güney (annemin dayısı) , Oğuz Ergin (dayım) , Meliha Erkin (annemin cicianne dediği,onu ve Ayhan dayımı büyüten melek)
1958 yılında çekilmiş ve sonradan renklendirilmiş olan bu resmi çok seviyorum.Ayakta ortada duran 3 güzel kadın,benim "altın kızlar" diye tabir ettiğim anneannem ve kardeşleri.Ablası yeni evli ve kardeşi henüz bekarken,anneannem Turgut dedemden 4 çocuk dünyaya getirmiş.Turgut dedem çok beyefendi bir adammış ama içkisi kumarı çokmuş.Sabah çıkar akşam gelirmiş.Dedem genç yaşta kalpten ölene kadar da,sonrasında da hep anneannem bakmış çocuklara.Dul kalıp da evin geliri "0" a inince,o da çalışmaya başlamış.Yıllarca Bayer ilaç fabrikasında çalışıp çocuklarını büyütmüş.
Hem aile dostları hem de komşuları olan Meliha Erkin' in,hiç çocuğu olmamış ve bu 4 kardeşi kendi evlatları gibi severmiş.Anneannem gündüz fabrikada çalışırken çocuklara hep o bakmış.
Bir süre sonra,aralarındaki samimiyete güvenerek ve kendi içindeki çocuk özlemini de gidermek için,büyük dayım Ayhan'ı ortaokul çağına geldiğinde nüfusuna geçirmeyi teklif etmiş anneanneme.Meliha Hanım hali vakti yerinde bir kadınmış ve varlığını mezara götürmek yerine bu canı gibi sevdiği çocuklarla paylaşmak,az da olsa anneannemin omuzlarındaki yükü de hafifletmek istemiş.Bunu da yaparken kimsenin gururunu kırmadan yapmak istediği için,çıkartıp maddi yardımda bulunmak yerine,böyle bir alternatifle gelmiş.Anneannem için hava hoş.Gündüz çocuklar zaten onunla,akşam da evlerine gelmelerinde bir sakınca yokmuş.
Kabul etmiş.
Ve dayımın o güne kadar "Ergin" olan soyadı Meliha Hanım'ın soyadı olan "Erkin" le yer değiştirmiş.
1958 yılında çekilmiş olan bu fotoğraftaki büyükdede Turgut,büyükanneanne Nesibe,cicianne Meliha ve büyükdayı İbrahim şu an hayatta değiller.Anneannem ve kardeşleri ilerleyen yaşlarına rağmen hala çok güzel ve çok tatlılar,allah ömür versin.
Fotoğraftaki 4 küçük kardeşin hepsi şu anda evli ve çocuk çoluk sahibi insanlar.En küçükleri 53 yaşında.
Bu fotoğraf bana hep,zamanın ne kadar çabuk geçtiğini,hayatların ne kadar kısa olduğunu anlatır.Sıkıldıkça açıp bakarım.
Şu anda,yüzlerinde çekilen acıların,kalplerinde yaşanan mutlulukların ve güzelliklerin izlerini gördüğüm insanların,bundan 51 sene önce,ileride nelerle karşılacaklarını,onları nelerin beklediğine dair hiçbir fikirlerinin olmaması da ayrı bir heyecan verir bana.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder