Sahte Zaferlerin Sarhoşu..!

Koca şehir utanmıyor ağlamaya,ben utanıyorum.Hep utandım.Başkalarının yanında,yada yalnızken.30 yıllık ömrümde toplasan 5 kere ağlamışımdır.Belki 1005 kere ağlamam gerekmiştir de,ben 5 kere ağlamışımdır.

Hayatım boyunca hep basit şeyleri becerebildiğimi ise yeni yeni anlıyorum.Tatlı hayat yaşadığım yıllar boyunca,küçük zaferleri hep başarıdan saymışım.Kendimi işbilir,becerikli,kolay kavrayan bir bukalemun sanmışım.Ne zaman ki hayat karşıma alışık olmadığım bir olay çıkarmış,hep kaçmışım.Zora gelince hep geri vites yapmışım.Zihnim de,bedenim de tembelleşmiş.Birşeyleri hep benim adıma başkaları yapmış,ben kendim yaptım sanarken.

Şimdi saksıda duran orkidenin hayatını kurtarmaktan mutlu olup,yeniden filizlenip,çiçek açmasını bekler buldum kendimi.Çünkü o çiçekler varken,herşey çok daha güzeldi.

Sis şehrin üstüne indikçe,ben daha da körleştim.Görmem gerekenleri göremez,yapmam gerekenleri yapamaz,olmam gereken adam olamaz oldum.Şimdi ağlamayı,ağlayabilmeyi herşeyden çok istiyorum.Ama kendime zorla kazandırdığım bu özellik,izin vermiyor.Hoş ağlamak neyi çözecek onu da bilmiyorum.Bir de ağlamaya başlayıp,iyice çocuk olamam.

Severdim ben yağmuru.Artık sevmiyorum.İstanbul bana nispet yapar gibi geliyor.Hatta bununla da kalmıyor,beni sonu gelmez depresyonların dipsiz kuyularına itiyor.Ve ben bir süre burada,hakettiğim yerde yaşamak istiyorum.Başaramadığım şeylerin,beceremediğim işlerin ve mutlu edemediğim insanların pişmanlığını ve vebalini yaşamak istiyorum.

Herkes hakettiği gibi yaşar.Ben mutlu değil,günahsız yaşamak istiyorum.Günahlarım affedilecek gibi değilse,o zaman hakettiğime de razıyım.

Beceremedim,kusura bakmayın..!