Ben bu postu sen okuma diye yazdım..!

Büyük ihtimalle bu postu okumayacaksın,hatta mümkünse okuma da zaten.Çünkü ben bunları kendim için yazıyorum.Vicdanımı rahatlatmak için değil,içimi dökmek,sonrasında dönüp dönüp okumak için yazıyorum.

"İnsan aşkın değerini kaybedince anlar" derler.Ben sadece aşkı kaybetmedim,Kendime olan güvenimi,hayata olan inancımı,uykulara dalma,gün doğumuyla uyanma isteğimi de kaybettim.Huzuru,mutluluğu,bağlılığı ve yastıktaki saçlarını da kaybettim.

Algılarım mı fazla açık,yoksa tesadüf müdür bilinmez,nereye baksam,nereye gitsem,ne okusam hepsinde bana seni hatırlatan şeyler var.

Bu sabah işe doğru yürürken çocuklarını servise bindirmek için bekleyen kadın sana benziyordu.Balıkesir'de yok o oldu,yok bu oldu diye yazıyor Cnn ve Habertürk'ün applicationlarında.Pazar sabahları magazin programları denk geliyor tv'yi açtığımda.Danone Hayat'ın pembe kapaklı suyunda stock-out a düşüyoruz şirkette,o sırada Adidas ayakkabısıyla biri geçiyor önümden.Bakkaldaki alkol dolabının içinde duruyor artık Kinder süt dilimleri.

Çok acayip zamanlardan geçiyorum orası kesin.

Hani böyle bir an gelir,birşey yaparsın,birşey başarırsın,birşey hoşuna gider de keyiflenirsin,ardından,anında gelir vurur tekrar üzüntüler,sevinmeyi haketmediğini anlarsın.Modun hiç yükselmeden düşer tekrar.Öyleyim işte.

Ben seni sevdiğim zaman bu şehirde,yağmurlar yağardı.Şimdi sadece rüzgar esiyor.Hiçbir giydiğim yakışmıyor,hiçbir yediğim doyurmuyor,yiyemiyorum da zaten.Hiçbir içtiğim sarhoş da etmiyor.Ne yüzüm gülüyor,ne de ruhum bedenime sığıyor.En kötüsünün üstesinden gelmeye çalışıyorum ama pek de başarılı olduğum söylenemez.

Olmadı be gülüm,inan olmadı böyle..!