20 Haziran 2010 Pazar

Dört "Keşke", Bir "İyi ki" yi Götürür..!

Ölüm herkes için ani ve sessiz olmuyor,olamıyor maalesef.Bazen yıllar öncesinden gelip yavaş yavaş tüketiyor insanı,bazen de bir anda ortaya çıkıp "Ben zaten yıllardır buradaydım ama senin haberin yoktu" diyebiliyor.
Ölüm kimseye acımıyor,herkes için farklı yollar,farklı senaryolar belirliyor sadece.

Babaannem için,ani gelen göğüs kanseri,bir dizi operasyon ve kemoterapi,ardından da acımasız bir metastaz ve can çekişerek gerçekleşecek bir ölüm planlamış anlaşılan.

Kaçınılmaz gerçekleri belki de herkesden daha kolay kabullenebilen bir adam olmama rağmen,gelişen olaylar,fiziksel acı çeken bir insan ve etrafında psikolojik olarak acı çeken yakınlarını görmek,duymak,hatta aynı odayı paylaşmak bile çok zor geliyor.Henüz o bedendeki ruh yerli yerinde olmasına rağmen,ölüm o odadan tüm eve yayılıyor.Sadece eve yayılmakla da kalmıyor,arta kalanları paket yapıp yanlarında götürüyor insanlar.Dedem ota boka ağlıyor.Yıllarca hayatı zindan ettiği,gün yüzü göstermediği,kendi istekleri ve tercihleri uğruna oradan oraya sürüklediği hayat arkadaşı,şimdi gözlerinin önünde günden güne ölüyor.Ve yapabileceği hiçbirşey yok artık.

Keşke o istediği buzdolabını alsaydı zamanında.
Keşke denizli kumsallı tatile gitmek istediğinde,peşinden sürüklemeseydi yaylalara.
Keşke o lafı etmeseydi,evlendikleri ilk ayın ilk kavgasında.
Ve bu şekilde sürer gider bu keşkeler.

Sonra aklıma bizim neler yaptığımız geldi.Neler için küsüp,neler için tartıştığımız.Neler için birbirimize bağırıp,çağırıp,hakaretlerle kalplerimizi kırdığımız.Ne için birbirimizi öldürüp,ne için bu dünyayı,bu hayatı birbirimize zehir ettiğimiz.

Babaannem için yapılacak fazla birşey yok artık.Hatta belki de beklemekten başka yapacak hiçbir şey yok.Tek dileğim daha fazla acı çekmeden kurtulması.Dedem için de bazı şeyler için çok geç artık.

Önemli olan tek şey;
Henüz çok geç olmadan,yapılabilecek,yapılması gereken şeyler için vakit ayırabilmek,o günler gelene kadar geçecek zamanı iyi değerlendirmek ve olabildiğince az "keşke" biriktirmektir ceplerimizde.

2 yorum:

Adsız dedi ki...

Sevgili bay Puffy
tesadüfen okudum seni anlıyorum zira ben de zamanında yaşadım ...Ancak şunu hissettim ki torunlar dedelerden ilerdeler bu sevindirici (ayrıca kusursuz değil sadece insanız )Umarım mesajlarını alması gerekenler alır yoksa kayıpları zanlarından büyük olacak gibi geldi bana ...Babaannene dua edeceğim . Bu sıkıntılı günler umarım kıymet bilmesi gerekenlerin yüreğine ışık verir .Sen iyi ve olgun birisin şüphesiz...

Puffy dedi ki...

İhtiyacım olan bir zamanda,ihtiyacım olan sözler.
Teşekkürler adsız