Geçenlerde bir arkadaşımla konuşuyorduk."Kadın olmak da zor iş" dedi.
"Ne alakası var?" dedim."En azından kime vereceğini biliyor,biz acaba bana verecek mi diye düşünürken"
Bu mu zor?
Sonra konu aşklara,ilişkilere geldi."Arada bir oturup düşünürüm ben eskileri" dedi.Şöyle bir durdum,ben de düşündüm.Bir tek eski karım ve son ilişkim geldi aklıma.Biri yakın zaman,biri de diğerlerine göre daha unique olduğu için muhtemelen.Sonra biraz daha zorladım hafızamı.Bu sefer beni sevenler geldi aklıma.
Anladım ki insan sevildiğini unutuyor ama sevdiğini unutmuyor.Bencilce belki ama çok insani bir olgu bence.
Bu evde aldığı son duştu belki de tam hatırlamıyorum ama,ayrılmadan kısa bir süre önce alınmıştı o duş belli ki.Giyinme odası olarak kullandığı odada,ıslak ayağının izi kalmıştı yerde.Yerleri viledalarken,hep etrafını dolaştım o izin uzun bir süre,sanki 5 dakika önce basmış gibi.Severdim ayaklarını,diğer yerleri gibi :)
Şimdi sanki yüzyıllar öncesinden kalmış ve sadece başkasından dinlediğim saçma sapan bir aşk hikayesi gibi geliyor kulağa.Hissiyatı da bundan farksız.
Yalnızlık güzel şey.Seviyorum yalnızlığı.Kimseye karşı sorumlu olmamak,kendinden başkasını düşünmemek rahat.Arka odadaki şeffaf şemsiye,dolaptaki magnet ve üstünde asılı olan taşlı bilezik.Bunlar da yakın zamandan.
At gitsin di mi niye duruyor?
Hatırlamayı seviyorum belli ki bazı şeyleri.
Herşey,herkes unutulur.Bazıları,sadece daha fazla zaman alır.
Geçenlerde annem gelmiş eve gündüz vakti,ortalığı toparlamak ve oğluna yemek yapıp dolaba bırakma zihniyetiyle.One night stand'lerden birinden kalma jipon'u (benim tabirimle seyyar astar) bulmuş nasıl bulduysa,ben bile unutmuşum zira.Onu da yıkamış asmış bir de gömleklerimle birlikte.Çamaşır askısında jipon asılı bekar bir adam da nasıl çirkin gözükmüştür anne gözüne.
Sonsöz;
"Respect the pain" dedim,"No pain no gain" dedi arkadaşım.İkisi de farklı perspektifler ama ikisi de doğru.Önemli olan ne zaman saygı gösterip,ne zaman zorlayacağını iyi kestirebilmek.
